F-150

There it is, 2 years of dreams became reality. On the last day of 2008, deliberately. Almost complete. License plate RLE-012 (Really Likable Engine and my birthday), cool too.
It was completely filled up with gas by the dealer, in total 136 litre goes in. Crazy eh.
By the way its a 5.4 ltr FlexFuelVehicle. 85% ethanol with 15% gas, so you could call it a green car. But, here it comes, in Canada there are only 2 or 3 gas stations that sell it. In Ontario. Not much help there. But anyways, I have got my BMF now, and I will enjoy it much, for sure. Floor it and even a Porche will back down, noise wise that is. Man what a loud mf it becomes, and very smooth shifting, 6 speed auto gearbox. You don't feel it shifting, very nice.

Eindejaars reflectie ;-)

Het begon allemaal in mei 2006 aan een tafeltje in Belgie. Tineke zei ons dat er voor mijn beroepsgroep vreselijk veel werk was in Canada. Op dat moment kwam het emigratievirus in alle hevigheid ineens bij mij naar boven. Later bleek dat Joke mij al een aantal malen gepolst had, echter zonder enige reaktie van mijn kant. Wij informatie aanvragen alwaar bleek dat wij meer dan in aanmerking kwamen, ondanks de leeftijd van 48 toen. Wij besloten om een bureau in de hand te nemen om ons te begeleiden, allerlei formulieren ingevuld en opgevraagd, 2x de IELTS test gedaan (flucked first one) en in februari 2007 onze aanvraag ingediend, loopt nu nog steeds. Inmiddels gaat het kriebelen en loopt het op het toenmalige werk ook niet zo erg lekker meer, wat bij mij, naar nu blijkt, een vreselijke blokkade heeft opgeworpen waardoor ik in sommige gevallen een niet zo aardig iemand meer was. Ook de extras en de ideeenstroom was gestopt, het was er domweg gewoon niet meer, en als je die ca 21 jaar wel hebt gehad dan is dat een rare gewaarwording. Daardoor neemt ook weer de onvrede toe hetgeen met een paar pedaaltrappen op mijn fiets ook niet meer op te lossen was. Dus besloten we, ergens in september 2007, om te gaan solliciteren in Canada, met het risico dat ik alleen zou moeten vertrekken op een Workpermit en Joke het NL front voor haar rekening zou moeten nemen. Vanaf dat moment was ik er rotsvast van overtuigd dat het zou lukken, alles bij elkaar zo'n 5 internet applications gedaan, en alle 5 mislukt. Een toevallige ontmoeting met een oude zakelijke kennis, inmiddels wat meer dan dat, bleek de trigger te zijn voor waar ik nu ben. Zie eerdere posts. Op 15 maart 2008 het eerste contact, op 1 mei 2008 in Edmonton het contract getekend en op 2 september 2008 in mijn eentje vertrokken. Op dinsdag 6 mei een van de moeilijkste gesprekken uit mijn leven gehad, opzeggen. Na bijna 25 jaar en met de geschiedenis die je hebt valt dat niet mee, maar ik kon niet anders. Er moest iets veranderen en bij mij is dat vaak alles of niets. Voor beide partijen was/is dit beter; anders was ik een wandelende tijdbom geworden waarvan ik een paar jaar eerder al een voorproefje had gehad, want Marco pot alles op; zo is het beestje nou eenmaal. Na dit gesprek, waarbij gelukkig alle deuren zijn open gebleven, ben ik behoorlijk opgeknapt en kon ik weer positief in het leven staan, want ik zat behoorlijk in de knoop.
Helaas heeft het aan de familiekant het nodige verdriet gebracht, wellicht hadden we sommige dingen anders moeten doen. Alles bij elkaar dus best een roerig jaar, zacht uitgedrukt. Maar wel eentje die een keerpunt in ons leven is en die ons een 2e helft geeft die onvoorspelbaar, avontuurlijk en ons naar alle waarschijnlijkheid behoorlijk gelukkig maakt, omdat we het toch maar gedaan hebben, emigreren op ons 50e. Ook al zijn we wat incompleter hier, wellicht dat dat in de toekomst nog gaat veranderen en wat zijn afstanden nog tegenwoordig.
En daar zit ik dan op de een na laatste dag van het jaar aan mij keukentafeltje, in Edmonton Alberta Canada, het een en ander te overdenken en af te tellen naar 8 januari. Voor ons was die mededeling van Tineke, in 2006, een gouden. Wat begint als een waanzinnig idee is nu werkelijkheid en dat is gaaf. Ik hoop dat anderen er misschien ook wat aan hebben want ik weet nu dat je ervoor moet gaan, het is het risico meer dan waard. Als je je goed voorbereidt lukt het, waarom niet.
Go for it. Think big. Think different.

The Countdown has started.

Overigens ook een heel gaaf nummer op de cd Signals van Rush, met duidelijke Pink Floyd invloeden. The best of both worlds als het ware.
Voor Joke wordt het nu moelijker. Echter als ze eenmaal door de douane is, dat valt er een last van haar af. Altans zo heb ik dat gevoeld. Bij de douane maak je de echte definitieve stap, er is uiteraard altijd een weg terug maar die wordt steeds langer. De emoties hebben uiteraard de overhand maar de winst realiseer je je later pas. Toen ik boven IJsland vloog realiseerde ik mij dat ik op dat moment echt aan het emigreren was, en dat was een goed gevoel. Voor Joke zal het een stuk lastiger worden, want ze moet Emma en Joost achterlaten. Emma ziet het niet zitten om naar Canada te komen, en ik snap dat ook wel. Het is voor ons alleen niet leuk, maar het gaat om haar geluk, en de wereld is tegenwoordig een stuk kleiner. Ik heb het daar knap moeilijk mee gehad (nog steeds overigens maar wel wat minder) en heb ernstig getwijfeld hoe nu verder te gaan. Echter er is voor ons nu even geen weg terug; dat zou alleen maar meer onzekerheid en verdriet met zich mee brengen en zou tot niets hebben geleidt. Ze heeft inmiddels werk en woonruimte gevonden en gaat er helemaal voor. Misschien wil ze later wel komen en kunnen we haar de family reunion mogelijkheid bieden. De toekomst zal het leren.
Joost studeert naar alle waarschijnlijkheid eind 2009 af en wil dan naar Canada komen. Niet naar Edmonton, "Veel te koud!!!", maar naar Vancouver, waar nu overigens zo'n 30-40 cm sneeuw ligt. Is ook wel een stad die bij hem en zijn leeftijd past.
Een iets zwaardere post dan ik ingezet had, maar het is niet anders. Ook de minder leuke dingen komen aan bod, want het is natuurlijk niet altijd rozegeur en maneschijn. Alleen is dit wel een erg grote hobbel, die ook nog wel even z'n echo zal hebben.

Beknibbelen

Af en toe snap ik mijzelf niet meer. Vanochtend naar de laundry-service gereden om mijn was te doen, het begon wat muf te ruiken in huis! ;-). Dit was voor mij de eerste keer en ik werd geholpen door een alleraardigste Koreaanse vrouw die mij op weg hielp. Ik had zelfs de was al gescheiden in kleur en donker, dat had ik nog uit Maarn meegekregen en ik heb opgelet dus. Zover nog niets aan de hand, 2 ladingen a $3 valt ook nog mee. En zoveel was heb je in je eentje niet. Maar nu komt het. Uiteraard kan je je was ook drogen in een droger. Dat kost maar liefst $0.25 per 5 minuten. Dus na ronde 1 nog een keer $0.25 erin. Was nog steeds niet droog. Dus ronde 3 a $0.25, inmiddels al $0.75 verder. Ronde 4 was er voor mij 1 te ver, moest ik er nog een keer $0.25 ingooien. Dat vond ik zonde. Zie dit even in het licht van de post over de Ford en de Wrangler en je snapt de eerste zin. En het wordt nog leuker. Ik moest nog een paar boodschappen doen en mijn, nog vochtige was bleek toen ik thuis kwam, lag achter in de Jeep. Voor het geval je het nog niet wist; het vriest hier in Edmonton behoorlijk. Dus mijn was had lichte bevriezingsverschijnselen. Hoe stom kan je zijn.

Edmontonian Car Breakdown Survival Kit

Voor het onverhoopte geval dat je auto er tijdens een winters ritje mee kapt en je niet verder kunt moet je toch enigzins voorbereidt op reis gaan. Ergo een survival kit, elke Canadees heeft wel iets in zijn auto om niet onderkoelt te raken. Wellicht is de bijgaande kit wat overdreven, er ontbreekt zelfs nog het een en ander, maar liever mee verlegen dan om verlegen, toch? Let vooral ook op de balaclava, ook handig als je plotseling geld nodig hebt ;-). Er moeten nog kaarsen, warme handschoenen, aanmaakblokjes, brander e.d. bij, en dat alles verpakt in een waterdichte, kan een stootje hebben, kist. Maar dan kunnen we wel een dag of 2 in het winterse Canada vertoeven, nooit prettig waarschijnlijk, maar je weet maar nooit; en ondertussen maar hopen dat er iemand hulp komt bieden, wellicht komen Ray Mears en/of Bear Grylls voorbij kunnen ze mooi een handje helpen.

Petstep

Het aanschaffen van grote autos brengt een heel ander probleem met zich mee, vooral wanneer je honden hebt. Een poosje geleden stond ik, gelukzalig, naar ons Jeepje te kijken toen ik mij afvroeg hoe in godsnaam onze hondjes in de auto konden komen. Vosje heeft een manke poot en zijn pootjes zijn nogal aan de korte kant en dan de al wat oudere dame Mac, die heeft nogal wat aanmoediging nodig om de sprong in de achtekant van, toen, de Caddy te maken. De Jeep heeft een spronghoogte van 32 inch (80 cm) en de Ford is nog ernstiger. Dus dacht ik; ik ga een loopplank voor ze maken. Maar Amerika/Canada zou Amerika/Canada niet zijn als ze daar al geen prachtige prefab oplossing voor gemaakt hadden, gemak dient tenslotte de mens, de PetStep(r). Al surfende op het net kwam ik bijgaande oplossing tegen. Prachtige oplossing voor onze hondjes. Voor een paar dollar brengen ze het gratis bij je thuis (Niet meteen reageren :-) ). Geniaal toch, ook weer een coole oplossing voor onze hondjes gevonden.

Polar Bears again

Kwam dit filmpje tegen toen ik op zoek was naar meer fotos van "Hide and Seek with a Polar Bear". Het verhaal doet de ronde dat de achtervolgde de beer zelfs heeft gered. Of dat zo is probeer ik nog uit te vinden, net nog even gezocht maar er is niet veel over te vinden. But anyways Polar Bears can be real mates to your doggies.

Xmas 2009

Voor mij is het dit jaar een lonely christmas, voor het eerst in 28 jaar zijn we niet samen, en moet ik de kerstdiners missen. Maar ik heb mijzelf een leuk blauw kerst cadeautje gegeven. Ik heb zelfs een "kerstboom" met lampjes.
Hoewel kerst hier groot is merk je daar, als ik zo naar buiten kijk, niet erg veel van. Er zijn wel huizen die baden in de lampjes maar overdreven veel zijn het er niet. Hier en daar een sneeuwpop, en dan heb je het wel gehad.
Mijn kerstwensen komen dit jaar via mijn blog.

Fijne kerstdagen en een 2009 toegewenst dat maar mag brengen wat je ervan verwacht en doe wat je vind dat je moet doen.

Anna is ready for you, Sir

Gisteren had ik een afspraak om de deal voor de F150 definitief te maken. Ford of Canada financiert de auto tegen 0 % rente, ja dat lees je goed 0 %. Ik wilde hem straks eigenlijk cash betalen, "Keep your money in the bank and let Ford pay for it". Nu ga ik met dat geld speculeren op de stockmarket en zo mijn nieuwe F150 zelf financieren en met een beetje geluk ook nog de Wrangler. FreedomFord had het akkoord gekregen, uiteraard want ze willen die trucks verkopen en op de weg hebben.
Ik kom dus de showroom inlopen, en wordt aangesproken door alweer een zeer leuke meid. "What can I do for you?" "I'm looking for Anna". Zij naar achteren toe, ik sta nog even met Verne, mijn verkoper zal ik maar zeggen, te praten als ze terugkomt met de mededeling "Anna is ready for you, sir". Je snapt waarschijnlijk wel dat ik mij toen even in de keuzekamer van een ander etablisement voorstelde. Ik heb het voor elkaar gekregen om mijn kaken op elkaar te houden en met een grote glimlach het kantoortje van Anna binnen te stappen.
Ze is een Italiaanse wervel wind, in werkelijkheid leuker dan op de foto. Binnen 5 minuten had ze alles ingevuld, uitgeprint en was alles getekend, ondertussen 4x heen en weer gevlogen tussen bureau en een formulierenkast en mij er op gewezen dat ik "Tires for life" heb als ik de F150 daar liet servicen. Was wel even lachen deze ervaring.

Icecrete

Inuit concrete zou je het ook kunnen noemen. Wat is dat nou weer? Well, als het hier in Edmonton gesneewd heeft dan laten ze dat gewoon liggen, ook op de parkeer plaatsen. Na enige tijd wordt die sneeuw een grote ijsmassa, zeker als er ook nog wat ice rain valt, door het heen en weer rijden van autos. Om de gladheid op die parkeerplaatsen, en sommige wegen, tegen te gaan strooien ze er fijn scherp grind op. Dat na een tijdje natuurlijk volledig in het/de ijs/sneeuw wordt gereden, wat voor mij dan weer op een soort beton lijkt; icecrete vond ik wel een aardige benaming. Je zou het ook heel grof gebruikt schuurpapier kunnen noemen, want het helpt wel maar niet erg veel. Nu heb ik wel gemerkt dat er op de busroutes toch wel enigzins gestrooid wordt, dit in tegenstelling tot eerder hier vermelde berichten, echter hier gebruiken ze zand. Dus dat wordt lekker als het straks gaat dooien. Het is hier als eens even boven nul geweest en dan weet je niet wat voor een modderpoel je meemaakt, op de wegen. Toch blijft de Canadees, ook bij -25, zijn auto door de wasstraat heen trekken, ze staan en masse te wachten. Ik heb dat nog niet aangedurfd en ondertussen is het Jeepje gruwelijk smerig. Kom ik bij mijn garage aanrijden als een groot ijsblok. Maar eens even de kat uit de boom kijken hoe dat hier toegaat.

BibberDeBibber....

Kreeg een telefoontje van de baas (Dave Muir), "Give me a minute, without your tracker, please", daar gaan dan we dacht ik. Het is maar een stap of 30 naar zijn kantoor, maar de zenuwen begonnen de overhand te krijgen. Knock, Knock. Ik naar binnen, normaal gesproken blijft de deur open; "You born in a church or something, close the freaking' door, will you and take a seat". Zijn eerste opmerking was dat ik nogal handig was met excel; "I know my way around with it" zei ik. "Good, we want you to organise it a bit more in these slow times". Ik ben inmiddels al een paar weken bezig met een voorstel om meer automatisering aan te brengen, dus dat kon ik nu mooi even kwijt, over een week of 2 ga ik daar een presentatie over geven om te laten beoordelen of ik op de goede weg zit en of zij er dus wat in zien. Dit initiatief konden zij zeer waarderen. Daarna kwam ter sprake hoe het mij hier beviel, wanneer Joke komt (met de nodige kwinkslagen over het lange alleen zijn, vul dus maar in....) en verder nog wat heer weer over mijn start bij M&D. Inmiddels had ik door dat dit mijn 1e functioneringsgesprek was, die had ik pas in januari verwacht. Eind van het liedje is dat ze zeer tevreden zijn, "You're doing a good job".
Ik weer terug naar mijn plek met een glimlach van oor tot oor geloof ik, Peter zat al te lachen en met een vrolijk gezicht vroeg hij "And, still have a job?"; hij wist natuurlijk al lang hoe de vork in de steel zat, hij is tenslotte mijn mentor. Ik weer aan het werk, 2 tellen later belt Dave weer "Did I tell you your raise?" (Raise? dacht ik nog) "No, you didn't", "Well, effective januari 4th 2009 we gonna pay you $38", "Thank you very much, Dave!!". Dat had ik niet verwacht in deze, zelfs voor M&D, moeilijke tijden.
Ik zit, weer, bij een goed bedrijf, dat is nogmaals bevestigd. En ik begin mij er steeds meer thuis te voelen. Zelfs de wat stugge Al Martin, ICT quy, heb ik los gekregen. Gewoon door wat IT kennis rond te strooien, en vooral discussies aangaan, waardoor hij in de gaten kreeg dat wij dezelfde (IT) taal spreken en dat ik wel degelijk wat meer in huis heb en weet waar het over gaat.

Happy Holidays

May the peace and joy of the Holiday Season be with you throughout 2009

The Hunt is over

Het is een Ford F-150 5.4 ltr SuperCrew XTR 4x4 geworden in Flame Blue Metallic. Super gave truck. 09 model met een 6-speed automatic gearbox en ik kreeg er een kerst plant bij. Dus is het een groene auto, zal ik maar zeggen. Moet toch wat om het goed te praten. Maar ik ben nu wel aardig op weg om te integreren in Canada. Het is echt een truck met attitude. Grote chromen grill (sommigen van jullie die mijn blog lezen vallen nu van hen stoel af van verbazing of komen niet meer bij van het lachen), 18'' wheels, chromen uitlaten, key-less entry, remote start, Satelite (= commercial free, dat is nog eens een uitvinding) radio met iets van 120 kanalen and ready to tow a fifth wheel. Gewoon een huge set of wheels die ik mij hier qua prijs kan permiteren. Ik ben mij er terdege van bewust dat zo'n machien in NL een voor mij onhaalbare kaart zou zijn. Het blijft een boel geld maar hij is maar iets duurder dan de VW Caddy die ik in NL in reed. Het natuurlijk een beetje belachelijke auto, maar hier kan het, ik heb de mogelijkheid, ik leef maar 1x en dus heb ik het gedaan. Think big.

Ernstig probleem ;-)

De jacht naar een pick-up truck is geopend. Als ik er een wil kopen moet ik het nu doen, ze geven ze bijna weg. Het zijn slurpers, dat weet ik, maar ik moet en zal een een poos in zo'n ding rijden. Ze zijn zo allemachtig cool, en je moet integreren toch? Ik ben echter tegen een serieus probleem aangelopen. Toch eens naar de lengte kijken, dacht ik, die is zo'n 6 meter. Nu voel je hem waarschijnlijk al aankomen; dat kreng past niet in onze garage, die is minimaal een halve meter te kort. Dan zou ie net passen. Dus dan moet hij op de oprit staan in de kou, in z'n uppie. Nu is de garage ook niet echt warm, -9 gr. C vanochtend; maar wel sneeuw vrij, en dat is een groot voordeel. Valt mij toch tegen van die Canadezen, niet zo Smart, er moet toch minstens een pick-up truck ruim in je garage kunnen passen, zeker in Alberta (truck country volgens de Canadezen zelf).

Fahren, Fahren, Fahren auf der Autobahn

Dat is nogal een andere bezigheid hier in Canada. Ik in mijn onschuld nog denken dat ze het hier goed onder controle hebben. En dan bedoel ik het schoonhouden van de wegen. Niets is minder waar. Ze doen er nagenoeg niets aan. Af en toe maar dan ook heel af en toe zie ik een strooiwagen rijden. Voor de rest laten ze het gewoon liggen en rijdt je dus vaak over een soort ijsachtige substantie. Niet erg prettig moet ik zeggen, maar de banden waar mijn Jeepje op staat hebben tractie genoeg, tot nu toe. Snelheden hoger dan 80 km/h worden alleen gereden door mijn favoriete autotype, de pick-up truck (echte bikkels!!). Ik hou het maar bij zo'n km of 70 per uur, dat voelt goed. Je ziet met enige regelmaat dat een auto een schuiver heeft gemaakt; wat ik tot nu toe gezien heb is dat er dan meteen een 2 tal autos stoppen om hulp te bieden, is trouwens verplicht in Alberta (Canada?). Ook rijden er busjes van de Canadese ANWB rond die speciaal voor dat doel zijn aangesteld.
Straks moet ik de hondjes en de kat helemaal in Calgary gaan ophalen, normaal gesproken een ritje van 3 uur, gaat nu wel wat langer duren. En ik moet ook nog terug. Wordt nog wat. Nooit bij stil gestaan dat het dan winter is, zijn wij niet meer gewent. Volgens mij heb ik nog gezegd tijdens het plannen: "Is wel een lekker ritje". :-)

Eten koken

Dat ging vandaag niet zo erg goed. Meestal heb ik daar geen problemen mee. Ik dacht "ik ga lekker pannekoeken maken". Dus ik met een pak prefab meel aan de slag, melk erbij (kon nog volgens de verpakking, maar ik ben kritisch met melk, niet te zuipen dat spul sowieso) ei erin, scheut olijfolie en roeren maar. Ik vond het al zo dik dus nog een beetje melk erbij en hopla in de pan. Wat blijkt, het zijn pancakes (logisch ik ben in North America) dus of de schep beslag was te groot of de koekenpan te klein, take your pick. Deze pancakes rijzen dus nogal wat, 2-3 maal zo dik worden ze. Volgende dus maar wat minder, ging goed dacht ik. Tot dat ik ze ging opsmikkelen, blijkt dat ze te kort in de pan hebben gezeten, vuur te hoog denk ik. Want ze waren niet helemaal gaar. Maar wel lekker doordrenkt met maple syrup. Na twee pancakjes, de eerste neem ik morgenochtend opgewarmd in de koekepan, had ik er wel genoeg van. Dan maar een cucumber sandwich dacht ik. Lekker majo, cucumber, peper en zout en weer smikkelen. Je raadt het al; de cucumber is over tijd. Weeig en niet vers. En nu is mijn koffie ook nog te sterk. Het ging dus erg lekker met eten vandaag. Gelukkig heb ik morgen het kerstdiner van M&D; kan ik tenminste een ander de schuld geven als het niet smaakt.

Pills on altitude

Vanochtend tijdens het scheren stond ik mij af te vragen wat het effect van wonen en leven op een hoogte heeft op de effectiviteit van pillen. Edmonton ligt op een hoogte van 668 meter boven NAP zal ik maar zeggen. Ik slik er nogal een paar om mijn bloeddruk laag te houden en eentje om mijn bloed dun te houden. Vooral bij die laatste vraag ik mij af wat het effect is. Tegen woordig als ik mijn neus snuit, met een Kleenexje inderdaad, dan kan het een ietsje bloederig zijn, vandaar. Een dezer dagen zal ik wel eens naar de Ph.D gaan. Misschien kunnen er een paar pillen af. Hoewel de combo die ik nu gebruik goed bevalt en ik er geen klagen over heb. Alleen je raak je er aan gewend, zal ik maar zeggen. Neem je een dag die dingen niet dan merk je dat meteen. Dus waarom veranderen (verminderen) zou je zeggen. Hoe minder chemie er naar binnen gaat hoe beter, denk ik. Het is maar een overweging.

Foutje!!

Een van de leuke dingen aan het werken op een groot kantoor, dat ook nog eens gelieerd is aan een productiebedrijf, en die veel mensen "on site" hebben is dat er nog al eens wat leuke fotos voorbij komen. Ik kon het niet laten deze op mijn blog te zetten. Ten eerste omdat er hier iets grondig fout is gegaan, met het vervoer door Mammoet, en ten tweede omdat, de te vervoeren fabriek (alles boven de gele/roestbruine balken) met alle toeters en bellen, het een hele goede indruk geeft waar ik (wij) hier bij M&D Drafting mee bezig zijn. Dat Mammoet hier iets niet goed gedaan heeft moge duidelijk zijn. Overigens zien die gele/roestbruine stalen balken eruit alsof ze zo van de schroothoop komen, Fred (Beaujouriple) Sanford zal er leuk aan verdient hebben. De staalconstructie op zich valt nog wel mee, maar wat dacht je van al die vessels en pijperijen, awesome. Volgens mij is dit een grote stoomgenerator waarmee ze de ruwe olie vloeibaar maken alvorens het weg te pompen.

Ter geruststelling

De foto op de een na laatste post is niet mijn/ons huis in Edmonton, gelukkig niet zou ik zeggen. Het is het huis van de zus van collega Joe Smyth in Ellis Lake, Ontario. Deze laag sneeuw, 1,20 mtr (4 feet) was in anderhalve week gevallen, evenveel als het hele vorige jaar heb ik mij laten vertellen. Volgens zeggen valt er in Edmonton maximaal ca 40 cm, en dan nog droge, sneeuw. Wat dat betreft, en wat het Canadese weer in het algemeen, betreft kan je beter in het westelijk deel van Canada wonen. De Atlantic provinces, Ontario en Quebec krijgen veel extreme weersomstandigheden te verwerken. Volgens mij spelen de meren in die regio daar een grote rol in.

Candymachine

Op mijn werk zit ik vlakbij de snoep- en drankautomaat. Op een gegeven moment gaat je een trend opvallen; het zijn vaak dezelfde mensen die snoep trekken en inderdaad dat zijn diegenen die het juist niet zouden moeten doen. Excuses die vaak gehoord worden: "I need my daily sugar injection" terwijl hij eraan kwam waggelen, "I need some salt" zei hij met een tomaat rood hoofd. Vaak is het na de lunch spitsuur, 5 minuten wachten helpt meestal om a) je geld in de zak te houden en b) geen onnodige suikers/zouten tot je te nemen. Je hersenen, voor zover aanwezig natuurlijk, vertellen je dan dat je genoeg hebt gegeten. Maar ik snap best dat je geen zin hebt om te wachten. Er zitten dan ook erg lekkere candies in: Chocolate Dipped Peanutbutter Candy is de lekkerste die ik eruit getrokken heb. Echt goddelijk, dat ding heet de Wunderbar. Peanutbutter-Caramel-Chocolade!!!! Je hebt ook een soort M&M gevuld met peanutbutter, Reese, geweldig lekker; die andere Reese trouwens ook.

1 - 3 cm sneeuw?

Het valt mij op dat de weersvoorspelling vaak een aantal cm sneeuw aangeeft hier in Edmonton. Je zou dus denken dat ze hier inmiddels wel door hebben hoe e.e.a. te meten. Echter kijk ik de volgende ochtend naar buiten; gegarandeerd dat er 4-8 cm ligt, zie hiernaast. Hoe kan dit? Ik heb daar een theorietje over. Zo'n 30 jaar geleden is Canada overgaan van het imperial system (pounds, ounces, inch, feet ....) naar het metrische systeem (mm, mtr, kg, liter ...). Nu denk ik dat er een aantal meteorologische Canadese Erwin Krollen zijn die continue de inches sneeuw aangeven in plaats van de corresponderende cm sneeuw. Maar het kan natuurlijk ook zo zijn dat de dikte van de sneeuwlaag gemeten moet worden met een bepaalde compactheid. Wie het weet mag het zeggen.

It giet oan!

Vanmiddag toen ik boodschappen ging doen en ik langs een besneeuwd open veld reed, de thermometer in mijn Jeepje de -28 aanraakte, de wind behoorlijk te keer ging, kon ik de gedachte van een jaloerse Henk Kroes niet onderdrukken. Bij dit soort temperaturen hipte hij al de 11 steden van Friesland af om zijn gevleugelde uitspraak (zie boven) te kunnen doen. Ongetwijfeld wordt hij door Unox Evert op de hoogte gehouden van deze kroese temperaturen. Ik heb mij laten vertellen dat Evert, hij woont hier ergens in de buurt, een alternatieve Elfstedentocht organiseert inclusief het bruggetje van Bartlehiem (Powerpoint presentatie waar het bruggetje inderdaad voorbij komt). Of dat zo is ga ik de komende tijd wel eens onderzoeken en zal er hier verslag van doen. Ik kan je vertellen dat deze temperaturen zeer koud zijn; hier heb je inderdaad een winter garderobe nodig. Die kou snijdt overal doorheen. Als je buiten wilt/moet zijn dan moet je je daar ook echt op kleden; voordat je het weet ben je bevroren, met een beetje wind erbij, gaat dat nog sneller. Wat moet ik nu als ik de hondjes hier moet uitlaten? Moet ik van die schoentjes voor ze kopen, want het is echt steen en steenkoud daar buiten. Ze stammen dan wel van de wolven af, maar de pootjes van onze luxe honden zijn daar toch niet aan gewent. Ik zal er eens op gaan letten, want ik zie wel hondepootjes (naar ik aanneem) in de sneeuw.

To have or Not to have

Het psychologische effect van het niet hebben van een Alberta Drivers Licence. Laatst stond ik te wachten voor een stoplicht, dat zich overigens in Canada aan de overkant van het kruispunt bevindt (erg veel prettiger voor je nek), toen mij duidelijk werd dat het autorijden nu geen punt meer is. Toen ik nog min of meer legaal met mijn Internationale rijbewijs, het NL rijbewijs was ingeleverd, rondreed voelde dat toch niet echt lekker. Af en toe zelfs vroeg ik mij af of ik nog wel kon autorijden, want als je gesnaaid wordt of een ongeluk veroorzaakt dan ben je dus gezien, denk ik. First plane back to NL. Dus dat heeft een grote onzekerheid veroorzaakt, toen, stelde ik vast terwijl het stoplicht op groen sprong, en mijn 4WD Jeepje zijn werk, legaal, deed in de sneeuw.

Met je achterwerk in de sneeuw

Nog niet zo lang geleden, een paar jaar hooguit of zelfs nog korter, kan ik mij nog deze uitspraak herinneren: "Ik ga toch echt niet willens en wetens met mijn achterwerk in die sneeuw/kou zitten". Als iemand mij weer eens vroeg of ik ook ging skieen in februari of zo. En kijk nou; is die gek verhuist naar een land waar het zo'n 5-6 maanden echt winter is, er nu al een cm of 15 sneeuw is gevallen en waar komend weekeinde de temperatuur daalt tot -31. Het kan gek lopen in het leven als je je situatie aan het veranderen bent. Deze gedachte overviel mij vanochtend toen ik met -15 naar kantoor reed. Er zullen mensen zijn die bij het lezen hiervan hartelijk zullen lachen, zorg ik tenminste ook nog voor wat vermaak. En waarschijnlijk zal ik deze winter voor het eerst in mijn leven de lange latten onder binden. Het voordeel hier is dat je op ca. 15 minuten rijden van een ski-piste bent. Als je echt mooi wilt skieen rijdt je gewoon op een vrijdagavond even, ca 3 uur, naar Banff of Jasper, alwaar ik dan ook weer het voordeel heb van redelijk goedkope company-funded overnachtingen in prachtige motels, zaterdag en zondag skieen en 's avonds weer terug. Dus erg slecht getroffen heb ik het niet. Menig skier/ster zal toch wel iets jaloers zijn, bij het lezen van al dit prachtigs. (En gemotoriseerd is het natuurlijk ook erg gaaf).

Het kaste-systeem

Van de week stond ik te praten met een collega over de organisatie van een bedrijf waar wij veel werk aan uitbesteden. Mijn vraag was: "Werken er nog andere nationaliteiten naast Indiers?" "Niet veel" kreeg ik te horen. Ik hield een pleidooi over hoe iemand zich dan zou kunnen opwerken binnen dit bedrijf. Fout. Eenmaal werkzaam in een beroepsgroep, altijd werkzaam in die beroepsgroep, het kaste-systeem dus; maar dan in Canada. En niet zeuren en vooral je werk goed doen, anders wordt je gewoon terug gebonjourd naar India. Het bedrijf is ook volgens dit principe opgezet. De leidinggevenden komen uit een hogere kaste, idd uit India, dan de tekenaars. Het blijkt zo te zijn dat die Indiers met een aantal families in een woning worden geparkeerd en aan het werk worden gezet. Doe je het goed dan krijgen ze na een paar jaar de mogelijkheid om op zichzelf te gaan wonen en weer een paar jaar later mogen ze misschien wat gaan kopen.
Bovenstaand verhaal komt/kwam mij nog steeds buitengewoon ongeloofwaardig over (het is tenslotte al 2008 en we hebben het hier over Canada), maar het schijnt echt zo te zijn. Moderne slavernij opperde ik; inderdaad daar komt het op neer werd er geantwoord. Nu snap ik ook een beetje, denk ik, waarom er veel Indiers in de Millwood Mall regelmatig letterlijk de mall rondlopen. Ze worden knetter in die woning met al die mensen erin. Toch blijf ik mijn twijfels houden of het echt zo is. De Indiers die er op mijn werk rondlopen bemoeien zich inderdaad met niemand en zijn alleen maar aan het werk; dus dat bevestigd dat beeld weer. Het kan toch bijna niet zo zijn in een modern land als Canada en in deze tijd.

Hide&Seek with a polar bear

Hoe stom kan je zijn om perse een foto te willen maken van een polar bear. Je weet dat je niet meer dan een lekkere, o zo nodige, maaltijd voor hem bent. Click hier of op de foto voor het webalbum. Het einde van het liedje zal wel weer zijn dat de beer het loodje heeft moeten leggen omdat een of andere ******* zonodig te dichtbij wilde zijn. Ieder geval zal die knakker het zich lang, zo niet altijd, blijven heugen. Mooi. Overigens moet je het van je maat maar hebben, in plaats van iets te doen gaat hij/zij fotos maken om op het internet te zetten. Nou vraag ik je.

Winter has arrived!

Eindelijk is het dan winter geworden hier in Edmonton. Vandaag is er zo'n 6-10 cm sneeuw gevallen. In NL zie je dan meteen de sneeuwschuiver de weg op gaan, ook in de steden en dorpen. Hier blijft het verdacht stil. Het is dan ook een soort dweilen met de kraan open. Alleen de doorgaande wegen zijn door het vele rijden redelijk sneeuwvrij. Als je 's ochtend de deur uitgaat en als je 's avonds thuis komt is het eerste klusje wat je te wachten staat; het sneeuwvrij maken van je stoep en de oprit. Dat kan je het beste doen voordat je erover rijdt, heb ik inmiddels ontdekt. Als je ga schuiven nadat je erover heen bent gereden dan kost het heel wat meer moeite. Dus meteen maar doen, is gelijk een goede oefening om warm te blijven en het bloed even te laten stromen. Ze loeren er op om je een bekeuring te geven als je je stoep niet sneeuwvrij hebt gemaakt, daar ben ik al van verschillende kanten voor gewaarschuwd. Ook als je je auto aan de verkeerde kant van de weg parkeert heb je, voordat je het weet, een ticket te pakken. Volgende zondag voorspellen ze 25 minus nul!! Vandaag was het -12, en ik moet zeggen; dat valt mee, de luchtvochtigheid is laag en dus een soort van droge kou. Ieder geval een witte kerst voor mij.

Lekker

Voor 2 grote of 4 kleine boterhammen. Bak 4 lange plakken spek/bacon uit, niet te knapperig, en laat ze uitlekken op keukenpapier (Het vet is nu grotendeels weg). Besmeer de boterhammen ruim met olijfolie en bak deze in de, inmiddels schoongemaakte, koekenpan lekker bruin (uiteraard niet te en NIET zwart), leg het/de spek/bacon op de boterhammen. Neem behoorlijk wat verse (baby)spinazie, roerbak deze met knoflook totdat deze lekker slap is, en deponeer op de bacon (mooi uitspreiden). Snij een tomaat in dunne plakjes en bak deze, weer in de olijfolie, kort maar krachtig in een hete pan (Doe een schort voor!). Leg deze gebakken tomaat op de spinazie. Spinazie met tomaat is een heerlijke combinatie. Vanaf dit moment is het al zeer goed te eten. Echter je kan ook 2 dunne omeletjes of 1 dikke maken van of eieren of Break Free Naturegg. Dat zag ik staan en heb het geprobeerd. Het is niet zo lekker als een "echte" omelet maar als je op vet en cholesterol let (en dat doe ik en olijfolie is OK) dan is dit een zeer smakelijk alternatief, er is zelfs een Omega-3 variant. Glaasje rode wijn erbij en je hebt volgens mij een redelijk gezonde maaltijd. Het smaakte mij uitermate goed moet ik zeggen.

Snakes & Arrows

Eindelijk was het dan zover op 25 november, de live DVD van Rush n.a.v. de Snakes & Arrows CD, meer dan een jaar op gewacht. De registratie en opname van het concert was in Rotterdam en wij, Joke-Joost-Emma-Marco, waren daarbij. Volgens mij zag ik op een gegeven moment Joost in een flits voorbij komen, echter zeker weten doe ik dat niet (beeld per beeld te onscherp). Een unieke band, Rush, sinds 1974 in dezelfde samenstelling, ca 20 studio CD's uitgebracht waarvan er geen 1 een slechte is. De mannen zijn inmiddels de 50 ruim gepasseerd; maar ze spelen, altans in mijn optiek, de sterren nog steeds van de hemel. Van het zelfde, zo niet hoger, niveau als Pink Floyd. Hier vind je 2112-Temples of Syrinx. En hier een coole Southpark persiflage (matige kwaliteit maar wel erg leuk).

Southern Comfort

Heb het hier weer ontdekt, Southern Comfort. Die heerlijke zoete liquer, puur het lekkerst. Voor het eerst gedronken ergens in Zeeland tijdens een Pinksteren duik weekend op voorstel van een woeste motormuis. Het sneeuwt nu buiten dus het smaakt extra lekker. Is wel prijzig hier, weet niet meer hoeveel maar het kan zomaar $45 zijn. Zal het wel eens nakijken. Veel heb ik er niet van nodig, met die bloedverdunners schiet het binnen de korste tijd naar boven om zijn heerlijke warme werk te doen. Zo lekker. "Sosurun Comfort" werd als film aangekondigt door Simon van Collum, alleen hij kon dat op die manier uitspreken. Fabelachtig mooi zoals hij dat uitsprak, kan er zelfs nu nog hartelijk om lachen. Overigens is dat een hele gave film die we volgens mij met P&S hebben zitten kijken. Ook als ik nu nog aan Van Collum terug denk, blijf ik hem een geweldige vent vinden. Hij ging zijn eigen gedreven weg in het film wereldje, en dat maakte hem uniek. Is er nu nog zo iemand? Dacht het niet.

Probationtime done.

Vandaag, naar vanmiddag bleek, alweer 3 maanden aan het werk bij M&D. Ik had verwacht dat ik wel even "bij de baas" zou moeten komen. Echter dat was niet zo, en wat dat betreft is er dus niets veranderd. Ik kwam in de gang de secretaresse, Paule, tegen die mij onze Great West Life Employer Funded Medical, Dental, Disability (Long and Shortterm) en Life Insurance cards gaf. (Zo dat is er uit). Hetgeen betekent dat ik nu dus een contract heb voor onbepaalde tijd; een soort pakjesavond dus. Was de laatste 2 weken, door alle ontwikkelingen op de financiele markten, toch wel even spannend voor mij. Zo neem je elke keer weer een stapje, zelf vind ik dit een stap, die je in den vreemde toch weer wat meer zekerheid geeft. Nu nog een leuke salarisverbetering scoren in januari, ondanks alle perikelen bijft de toko goed draaien, en Marco heeft weer de opwaartse salarislijn te pakken. Die was er de laatste jaren niet meer, grotendeels omdat ik niet meer functioneerde zoals de jaren daarvoor en dat straalde ik toch uit en dus gaat je eigen omzet achteruit wat zich dat weer vertaald in een vlakker stijgende salarislijn. Ik heb een idee hoeveel winst er gemaakt wordt, en die is huge zal ik maar zeggen. Ik ben er ook van overtuigd dat over een paar maanden Suncor, Syncrude, Shell en alle andere Tarsand boys er weer volop tegenaan gaan, die olie moet tenslotte naar die Amerikanen en vlak ook de Chinezen niet uit, die lusten ook een slok inmiddels.
Ik kan nu stellen dat mijn Global Transaction voor een groot deel is geslaagd. Nu nog een familie hereniging, een mooi lapje grond met een leuk huis erop; ook daar wordt al aan gewerkt en er is zat te koop. Volgend jaar lente en zomer wordt een aardige tijd om onze slag te slaan, men verwacht hier behoorlijke prijsdalingen.

" en '

Tja want bedoeld ie nou weer. Ik wil een plattegrond van mijn nieuwe woning maken en daarvoor heb je een rolmaat nodig. Dus ik naar de Home Depot (de Canadeze Gamma zal ik maar zeggen) om zo'n ding te kopen. Stanley zag ik hangen, dat merk ken ik, dus ingepakt met nog een paar andere zaken en naar huis terug. Maak ik dat ding open en wat denk je; alles in inch (") en feet ('). Ik kan daar dus niets mee, moet ik de hele tijd alles gaan lopen omrekenen naar cm en mtr. Zal het als een soort aandenken maar bewaren, voor $5 ga ik niet terug. Het vreemde is dat Canada al zo'n 30 jaar metrisch is, ik snap het dus niet waarom ze imperial blijven meten. Loop je zo onverwacht toch weer tegen iets vreemds aan.

Its getting cold

Het gaat koud worden. Wil je weten hoe koud click dan hier. Donderdag nacht zelfs -19. Dat is lang geleden dat ik dat gevoeld heb. Nu vraag ik mij af of ik dat ueberhaupt ooit gevoeld heb, waarschijnlijk wel in Drenthe in de jaren zeventig (Dat is een aardige poos terug). Maar ik heb een lekker dekbed van de Ikea, altans dat hoop ik, want vannacht is het de eerste keer dat ik eronder slaap. Ook als test voor Joke, ik heb nu een categorie 4 donzen dekbed, ik denk dat deze voor haar te koud is.

12-03-2008@22:30 -16 graden Celsius.  Brrrrr..... (Hier wordt een andere datum notatie gebruikt, dus om er aan te wennen gebruik ik die maar. AM en PM wil nog niet zo erg)

Moving day

Vandaag was het dan zover. Alweer ga ik verhuizen, dit keer was het een stuk makkelijker. Ochtendje opruimen, 1/2 uurtje pakken, 1/2 uurtje alles in de auto laden en klaar was Marco. Alles kon op de achrerbank van de Wrangler, dus dat was wel makkelijk. Dit alles deed mij denken aan een nummer van Uriah Heep, Gipsy. Zo voel ik mij op dit moment ook een beetje. Die 3 maanden bij Steve was er net 1 teveel, op een gegeven moment ben je zo'n vent toch zat. Viel ook niet veel mee te praten, te groot leeftijdsverschil denk ik zo. Hij is echt een fast food generatie produkt, elke avond en vaak ook 's ochtend bij een of andere MacDonalds-achtige tent eten/ontbijt halen. 's Avonds alleen maar NHL 2009 (icehockey game) spelen of voor de buis hangen, dat is in een notedop zijn leven. En die tv (met of zonder game) staat altijd loeihard. Geen gesprek mogelijk dus. Of hij is doof, en ... hij heeft ook geen vriendin......
Maar goed, alles bij elkaar heb ik daar 3 maanden goed gewoond en verder was ik van alle gemakken voorzien. Ik zit hier nu dus op de grond deze post te schrijven. De container is onderweg zal ik maar zeggen. Heb alleen nog maar een bed gekocht. En voor het eerst valt de kwaliteit van de Ikea mij echt tegen. Daar moet ik nog eens achteraan gaan.Huis op zich is redelijk, niet te vergelijken met NL huizen. Redelijk ruim in een zeer fatsoenlijke buurt. Overigens alle utilities zijn geregeld door Anke; zij heeft een bedrijfje dat allerlei zaken voor een immigrant levert, perfekt. Kost wat maar dan hoef je er zelf niets aan te doen, alleen je persoonlijke gegevens even aan haar opgeven.