Een Laatste Poot

Vandaag heeft onze Mac mij een laatste poot gegeven. Afgelopen zaterdag ben ik met haar naar de dierenarts in Leduc geweest, wat ik juist niet wilde horen hoorde ik toch. Een groot gezwel in haar onderbuik en een milt die ook veel te groot was, waarschijnlijk haar lever ook. Exploratory surgery behoorde nog tot de mogelijkheden, maar voor wie? Zou zomaar kunnen dat ze op de tafel zou worden opgegeven. Wat was het vooruitzicht daarna? 3 weken, 3 maanden, 3 jaar? Geen idee, ook de dierenarts niet. Voor Mac was de enige acceptabele oplossing "De laatste Poot". Je kon zien dat ze pijn had, lag alleen nog maar in haar mandje, kon geen voedsel meer binnenhouden. We moesten dus afscheid van haar nemen. En dat is een moelijke beslissing, op zijn zachts gezegd, want het welzijn van Mac MOET voorop komen. Want het ging snel sinds zaterdag, uitstel kon echt niet meer. Vanmiddag om 4:33PM MST hebben wij haar uit haar lijden laten verlossen. Nogmaals de X-rays bekeken met een andere dierenarts; die ons gelijk gaf met de beslissing die we hadden genomen, Joka had ze ook nog niet gezien. Het was een moeilijke rit naar Leduc, viel mij echt zwaar.

Nooit meer zullen we die trouwe oogjes zien, niet meer achter ons aan keutelen, niet meer gewoon aanwezig zijn en effe dollen, iets wat de laatste maanden al niet meer kon. Maar je blijft hopen, eigenlijk tegen beter weten in. Ik zal haar missen, ernstig missen. Maar ze heeft ons 10.5 jaren heel erg prettig gezelschap gegeven en ik weet dat ze bij ons een goed leven heeft gehad. Ik heb menig traantje weggepinkt sinds zaterdag, want het was echt een maatje.