Terug naar Canada

Op London Heathrow moet ik 5 uur wachten op de aansluitende vlucht naar Edmonton. Ik ben neer geploft op een stoel als mijn oog op een Filipijn valt, gympen aan met de Italiaanse vlag erop en een F1 jack van BMW/Intel/Bridgestone aan. Meteen valt mij de gelijkenis met een orang oetan op. Pluizige haartjes, van die bolle verbaasde ogen, alleen niet rood, hij zit ook een beetje in elkaar gedoken. Hij zal mijn vergelijking waarschijnlijk niet waarderen, so what.
Het gadeslaan van mensen is het enige wat leuk is aan wachten. Er lopen ook van die gasten in een (camouflage)pak met of zonder stropdas rond met alleen een schrijfblok in de hand. Die vertrouw ik dus niet, gladde glippers, en ze blijven maar heen en weer lopen en het schrijfblok blijft leeg. MI5?
Vorige keer toen ik naar Edmonton vloog kon ik ongeveer zien wie er naar Edmonton ging vliegen, vanwege de manier waarop ze zich kleden en hoe het haar van de mannen was geknipt, dat klopte aardig. Kijken of het mij weer lukt. Waar ik altijd van schrik zijn vrouwen, kunnen ook mannen zijn, in een burka. Met mijn westerse kijk op de wereld kan ik daar niet zo goed mee overweg. Als ik die burka aankijk dan verwacht ik een schreewende arabier die mij van alles goeds toewenst. Onzin natuurlijk, maar toch. Mijn pasfoto moet tot in detail aan bepaalde eisen voldoen, hoe doen ze dat bij burka-dragers?
Inmiddels is oet in slaap gevallen. Lief.