Het moet toch niet gekker worden.

Vandaag zijn we naar Vermilion gereden, zo'n 2 uur rijden ten oosten van Edmonton, om een school voor Emma te bekijken. Het was een mooie rit, 's ochtends behoorlijk wat mist, en de V8 lekker grommend in het vooronder. We vertrokken met -13 en onderweg, op de prairie, daalde het kwik al gauw naar -25. Bij Elk Island Park zagen we een paar bisons; imposante beesten. Meteen doemen beelden op uit de boeken van Tehcumseh en consorten. Onderwerg zie je allerlei herinneringen aan de Blackfoot indianen. Na het bezoek en rondleiding weer terug naar huis. Tank volgegooid en paar sandwiches en koffie (English toffee smaak) gekocht bij het lokale tankstation en hopla de snelweg op. Met 110 km per uur is dat ook maar zo sloom . Dus besloot ik dat het eens tijd werd om een zware voet te krijgen, met 350 pk onder de motorkap moet dat toch leuk worden, dacht ik. Ik naderde de 160, dat gaat lekker. Nog zwaarder en er zat een gat in de bodem. De V8 brulde, zeker met de nieuwe cold air intake toch goed voor zo'n 30 pk extra, en stopte bij de 165. Krijg nou wat dacht ik; nu al stuk. Even laten terug zakken, uitkijkend naar bromsnor, en nogmaals proberen. Ja hoor bij 165 houdt mijn Fordje het voor gezien. Het pokkeding. Hebben ze hem begrenst, belachelijk.