The Countdown has started.

Overigens ook een heel gaaf nummer op de cd Signals van Rush, met duidelijke Pink Floyd invloeden. The best of both worlds als het ware.
Voor Joke wordt het nu moelijker. Echter als ze eenmaal door de douane is, dat valt er een last van haar af. Altans zo heb ik dat gevoeld. Bij de douane maak je de echte definitieve stap, er is uiteraard altijd een weg terug maar die wordt steeds langer. De emoties hebben uiteraard de overhand maar de winst realiseer je je later pas. Toen ik boven IJsland vloog realiseerde ik mij dat ik op dat moment echt aan het emigreren was, en dat was een goed gevoel. Voor Joke zal het een stuk lastiger worden, want ze moet Emma en Joost achterlaten. Emma ziet het niet zitten om naar Canada te komen, en ik snap dat ook wel. Het is voor ons alleen niet leuk, maar het gaat om haar geluk, en de wereld is tegenwoordig een stuk kleiner. Ik heb het daar knap moeilijk mee gehad (nog steeds overigens maar wel wat minder) en heb ernstig getwijfeld hoe nu verder te gaan. Echter er is voor ons nu even geen weg terug; dat zou alleen maar meer onzekerheid en verdriet met zich mee brengen en zou tot niets hebben geleidt. Ze heeft inmiddels werk en woonruimte gevonden en gaat er helemaal voor. Misschien wil ze later wel komen en kunnen we haar de family reunion mogelijkheid bieden. De toekomst zal het leren.
Joost studeert naar alle waarschijnlijkheid eind 2009 af en wil dan naar Canada komen. Niet naar Edmonton, "Veel te koud!!!", maar naar Vancouver, waar nu overigens zo'n 30-40 cm sneeuw ligt. Is ook wel een stad die bij hem en zijn leeftijd past.
Een iets zwaardere post dan ik ingezet had, maar het is niet anders. Ook de minder leuke dingen komen aan bod, want het is natuurlijk niet altijd rozegeur en maneschijn. Alleen is dit wel een erg grote hobbel, die ook nog wel even z'n echo zal hebben.