Eindejaars reflectie ;-)

Het begon allemaal in mei 2006 aan een tafeltje in Belgie. Tineke zei ons dat er voor mijn beroepsgroep vreselijk veel werk was in Canada. Op dat moment kwam het emigratievirus in alle hevigheid ineens bij mij naar boven. Later bleek dat Joke mij al een aantal malen gepolst had, echter zonder enige reaktie van mijn kant. Wij informatie aanvragen alwaar bleek dat wij meer dan in aanmerking kwamen, ondanks de leeftijd van 48 toen. Wij besloten om een bureau in de hand te nemen om ons te begeleiden, allerlei formulieren ingevuld en opgevraagd, 2x de IELTS test gedaan (flucked first one) en in februari 2007 onze aanvraag ingediend, loopt nu nog steeds. Inmiddels gaat het kriebelen en loopt het op het toenmalige werk ook niet zo erg lekker meer, wat bij mij, naar nu blijkt, een vreselijke blokkade heeft opgeworpen waardoor ik in sommige gevallen een niet zo aardig iemand meer was. Ook de extras en de ideeenstroom was gestopt, het was er domweg gewoon niet meer, en als je die ca 21 jaar wel hebt gehad dan is dat een rare gewaarwording. Daardoor neemt ook weer de onvrede toe hetgeen met een paar pedaaltrappen op mijn fiets ook niet meer op te lossen was. Dus besloten we, ergens in september 2007, om te gaan solliciteren in Canada, met het risico dat ik alleen zou moeten vertrekken op een Workpermit en Joke het NL front voor haar rekening zou moeten nemen. Vanaf dat moment was ik er rotsvast van overtuigd dat het zou lukken, alles bij elkaar zo'n 5 internet applications gedaan, en alle 5 mislukt. Een toevallige ontmoeting met een oude zakelijke kennis, inmiddels wat meer dan dat, bleek de trigger te zijn voor waar ik nu ben. Zie eerdere posts. Op 15 maart 2008 het eerste contact, op 1 mei 2008 in Edmonton het contract getekend en op 2 september 2008 in mijn eentje vertrokken. Op dinsdag 6 mei een van de moeilijkste gesprekken uit mijn leven gehad, opzeggen. Na bijna 25 jaar en met de geschiedenis die je hebt valt dat niet mee, maar ik kon niet anders. Er moest iets veranderen en bij mij is dat vaak alles of niets. Voor beide partijen was/is dit beter; anders was ik een wandelende tijdbom geworden waarvan ik een paar jaar eerder al een voorproefje had gehad, want Marco pot alles op; zo is het beestje nou eenmaal. Na dit gesprek, waarbij gelukkig alle deuren zijn open gebleven, ben ik behoorlijk opgeknapt en kon ik weer positief in het leven staan, want ik zat behoorlijk in de knoop.
Helaas heeft het aan de familiekant het nodige verdriet gebracht, wellicht hadden we sommige dingen anders moeten doen. Alles bij elkaar dus best een roerig jaar, zacht uitgedrukt. Maar wel eentje die een keerpunt in ons leven is en die ons een 2e helft geeft die onvoorspelbaar, avontuurlijk en ons naar alle waarschijnlijkheid behoorlijk gelukkig maakt, omdat we het toch maar gedaan hebben, emigreren op ons 50e. Ook al zijn we wat incompleter hier, wellicht dat dat in de toekomst nog gaat veranderen en wat zijn afstanden nog tegenwoordig.
En daar zit ik dan op de een na laatste dag van het jaar aan mij keukentafeltje, in Edmonton Alberta Canada, het een en ander te overdenken en af te tellen naar 8 januari. Voor ons was die mededeling van Tineke, in 2006, een gouden. Wat begint als een waanzinnig idee is nu werkelijkheid en dat is gaaf. Ik hoop dat anderen er misschien ook wat aan hebben want ik weet nu dat je ervoor moet gaan, het is het risico meer dan waard. Als je je goed voorbereidt lukt het, waarom niet.
Go for it. Think big. Think different.